Stamgast Simon Meijn nieuwe Consul Noord-Holland

Met ingang van het nieuwe wielerseizoen wordt Simon Meijn uit Oudendijk (Koggenland) de nieuwe Consul van de Koninklijke Nederlandsche Wielren Unie voor het district Noord Holland. Meijn wordt hiermee de opvolger van de huidige Consul Annelies Goos in het dagelijks leven directeur particulieren bij de Rabobank, Westfriesland-Oost. 

Uit de gesprekken die het bestuur met een aantal sollicitanten heeft gevoerd bleek Meijn de meest geschikte kandidaat. Meijn is ook niet onbekend met de functie want van 1999 t/m 2003 was hij al eens Consul. Het district Noord Holland krijgt dan ook een ervaren Consul terug die zijn sporen in de wielerwereld heeft verdiend.

Meijn was naast renner in het verleden ook bestuurslid en Voorzitter van wielervereniging Alcmaria Victrix uit Alkmaar, bestuurslid en Voorzitter van de Stichting Wielerbaanpromotie Nederland, Vice-voorzitter bij de stichting Meertour in Wieringerwerf, lid van de commissie Baansport van de KNWU en Coördinator bij de UCI (Union Cycliste International) van de Junior International Track Leaque.

Daarnaast schreef hij in 1996 het 50 jarig jubileumboek “In de Ban van Baan- en Wegsport” voor Wielervereniging Alcmaria Victrix. Sinds 2009 is Meijn tevens bestuurslid van de Commissie Wegsport bij de Koninklijke Nederlandsche Wielren Unie.

In het dagelijks leven is Meijn werkzaam als Communicatie Management Adviseur bij het ROC Horizon College. Het Horizon College is een regionaal opleidingencentrum (roc) in Noord-Kennemerland en West-Friesland voor Middelbaar Beroepsonderwijs .

Tijdens de najaarsvergadering van het district Noord Holland op woensdag 16 november is de nieuwe Consul officieel aan verenigingen, stichtingen en leden in Noord Holland voorgesteld.

Twee weekenden beach racen

Gepost door John Hagenaar op maandag 21 november 2011 10:33

Een verslag over muitje springen, zand happen en tanden knarsen.
Ik ben niet zo’n enorme liefhebber van het rijden over strand. Je rijdt met naar mijn idee een bandenspanning die belachelijk laag is, je fiets is na iedere rit rijp voor de schroothoop als je hem niet direct grondig schoonmaakt en je moet over veel macht in de benen bezitten. Zeker met die nieuw opgespoten stroken zuigend zand waar soms maar een berijdbaar paadje is van een halve meter breed. Maar toch, dingen als de hoogste, zwaarste en verste hebben een aantrekkingskracht op mij dus vol overtuiging ingeschreven voor de langste strandrace ter wereld, Hoek van Holland – Den Helder over ruim 130km. Van tevoren een paar keer op het strand gereden en tijdens een gezamenlijke rit met de Zwarte me laten voorzien van nuttige tips.
“Zorgen dat je zo ver mogelijk van voren komt te rijden in het eerste half uur van de rit want dat scheelt je veel kopwerk de rest van de dag”, was de tip die het beste was blijven hangen. "Vanuit de start direct knallen en zorgen dat je aansluiting vindt bij een groepje waarvan je het tempo goed kan volgen". Dit alles uiteraard zonder enige ambities want uitrijden leek mij al een hele kluif op zich. Bij de start had ik direct al niets meer aan de meest nuttige tip.
 
Het startschot klonk en mijn hagelnieuwe ketting sloeg bij de eerste trap direct keihard over het tandwiel heen. Bijna met mijn kin op het stuur en voor ik de juiste versnelling had gevonden was mijn beoogde treintje vertrokken. Bij de zandmotor bij Ter Heijde had ik toch alweer flink wat plaatsen weten goed te maken en kon ik met een groepje van 4 man kop over kop naar IJmuiden. Hier stopte tot mijn verbazing mijn medegezellen bij de verzorgingspost en was ik plots alleen. In de verte zag een groep van een man of 15 rijden en door er een flinke snok aan te geven kon ik de kloof dichten. Bij het oprijden van het strand bij Wijk aan Zee werd me meteen duidelijk waarom het me was gelukt om dat gat te dichten en vooral waarom het niet zo’n tactische zet was geweest van mezelf. Zij hadden het stuk over de sluizen benut om goed te eten, te drinken en enigszins te herstellen en ik had me door mijn tussensprint moeten beperken tot een paar slokken van mijn koolhydraten drankje. Op het strand viel het hele groepje uit elkaar en de opkomende kramp belette mij om met de snelste mee te kunnen. Tot aan de dijk bij Petten kon ik me aansluiten bij een trio die het blijkbaar best vonden dat ik af en toe een beurtje op kop moest overslaan maar aan het einde van de dijk was ik toch echt aan het einde van mijn latijn.

De matige oosten wind waarvan ik van tevoren had bedacht dat die gunstig zou zijn bleek in de praktijk constant schuin op de kop te staan. De laatste 20km solo waarbij ik slechts werd voorbij gestoken door een groepje van een man of acht en een paar kilometer voor het eind door de tweede dame in koers. Tja, de één rijdt om het uitrijden en de ander koerst voor een podiumplek. Na 5h52m bereikte ik helemaal naar de klote dan eindelijk de finish en bleek ik zowaar nog 95e te zijn geworden. Dat viel dus helemaal niet tegen zeker als je ziet dat sommigen er meer dan 9 uur over hadden gedaan en er bijna 250 uitvallers waren.
Met een dubbel gevoel naar de Rabo Beach Challenge in Scheveningen omdat deze zou starten als het bij lange na nog geen eb zou zijn. Dat bleek ook wel toen ik een uurtje voor het startschot een stukje langs de vloedlijn reed met de kanshebbers voor de podium plaatsen. Maar zoals veelwinnaar Gabrielle Rovers al zei, “ze zullen het allemaal zwaar hebben”. Vanuit een redelijk goede plek in het startvak met om me heen vele bekende gezichten, volle bak van de ene mui naar de andere. De fietsstrook was zo smal dat inhalen op sommige plekken alleen maar mogelijk was om door het wassende water te rijden. Net voor de Wassenaarse Slag zag ik enkele fietsers bijna kopje onder gaan met de fiets in een mui en besloot ik om lopend over te steken. Het water reikte tot boven mijn knieën maar het ging beduidend sneller dan fietsen. Ik belandde in een groepje met de eerste dame in koers. Het bleek dezelfde dame te zijn die mij een week eerder net voor Den Helder voorbij was gereden. Het stuk tussen Katwijk en Noordwijk was op zijn minst licht chaotisch te noemen. Op het stuk nabij het keerpunt kom je elkaar tegen en precies op dit stuk was er ook nog eens een viswedstrijd gaande. Maximale recreatie op de vierkante meter. Ik kon op een haar na een tegenligger ontwijken en heb bij minstens drie vissers de vouwen uit zijn broek gereden. Het stukje fietspad naar Katwijk werd afgeragd met ruim 40 km/uur en vanaf hier ging het weer over het strand terug naar Scheveningen. Drie kilometer voor het einde viel er vlak voor mij nog iemand in een mui die ik met mijn pedaal vol op zijn helm raakte. Gelukkig stond hij al weer overeind toen ik omkeek. Na 1h32m passeerde ik in gezelschap van de winnaar bij de dames de finish en werd ik als 67e geklasseerd in een startveld van 870.

Verbouwing in het Wielercafé

Door: Ron Mol

Het Wielercafé zal de komende maanden een kleine verbouwing ondergaan!
De Stamgasten pagina's gaan in de huidige vorm verdwijnen. De Stamgasten verdwijnen natuurlijk niet. Wat gaan we doen?

Bestaande Stamgasten kunnen zich aanmelden via fietstijden.nl. Dit is een vrij nieuwe site waar je een profiel aan maakt. Hierna meldt je jezelf aan bij "Wielerclub" Haags Wielercafé. Dit kan via deze link.

Vanaf nu heb je je "Stamgastenpagina" in eigen beheer. Je kunt geplande wedstrijden of trainingen invoeren, foto's uploaden, uitslagen vermelden en via je eigen "BLOG" een sterk verhaal plaatsen. Ik ga deze sterke verhalen van jullie dan weer linken aan de "sterke verhalen" van het Wielercafé. Bovendien kun je een " APP" downloaden voor je smartphone, hiermee kun je o.a. je trainingstijden etc. met één veeg op je smartphone uploaden :-)

Aan jullie dus om je aan te melden als stamgast bij fietstijden.nl zodat we weer een stukkie moderner zijn geworden! Heb je vragen of wil je een @wielercafe.nl mailadres, laat het me dan weten via de e-mail!

Remi's vossenjacht

Door: Ron Mol

Klussen, het is niet mijn ding. Toch moest er het één en ander gebeuren in huis en aangezien de krediet crisis  ook in huize Mol heeft toegeslagen moest ik het zelf doen. Boven moesten de slaapkamers en hal voorzien worden van een laminaatvloer, 4 nieuwe kasten en een nieuw bed. De laatste kwamen van IKEA dus dan weet je het wel. 10.000 schroefjes en plugjes moest ik via een kinderachtige tekening in elkaar zetten. Maar ja, eerst die vloer. Met Marijn erbij waren er 4 linker handen bezig en ja, whisky drinken gaat ons beter af. Ik ben nu 4 weken verder en iedere dag na het werk ben ik een paar uur bezig geweest. Voor sporten geen tijd! Vandaag toch maar even vossenjagen want m'n buik groeit sneller dan onkruid in de tuin. Op de MTB van -tig kilo maar dat is goed voor de kracht training :-) Aangezien ik bang was bij de Spartaan er al voor de eerste pijl af te zijn ging ik naar Trias, hier is het beter te doen op de MTB, ..dacht ik.

Alleen op de wereld (foto: Hans de Jong)

In de ochtend ging ik eerst nog ff naar het strand. De Beachmarathon komt hemelsbreed op 200 meter van m'n huis langs dus ik ging ff een paar plaatjes schieten. Hier het resultaat. Iets te laat ging ik van huis naar HSK Trias, ongeveer 15 minuten fietsen van mijn huis. Onderweg kwam ik er achter dat ik m'n tas was vergeten, duuhh. Als een gek weer terug om 'm op te halen (m'n helm zat er tenslotte in) en nu veel te laat richting het clubhuis. Bij het binnenrijden van het hek reed de C-categorie al weg en bij binnenkomst in de kantine was de A-categorie bijna weg,..gelukkig wachtten ze allemaal ff op me zodat ik met een hartslag van 180 gewoon van start kon.


De eerste pijl stond bij de manage van Wateringen en weg waren we. Meteen dat grasveld op in Wateringen. Wat er in me vaarde weet ik niet maar ik besloot erom heen te rijden. Ik heb tractorbanden op de MTB maar toch bleef ik op de weg. Lekker Mol, er stond een controle op het veldje en aangezien je niet meer halverwege erop kan moest ik er alsnog omheen. "Controle" Holtkamp sr. lag meteen in een deuk en ik kon gaan achtervolgen, nota bene al na 1 km!  Eerst zag ik het peloton nog voor me en in een poging af te snijden stuitte ik op een pijl voor de terugweg, deze stond bij de molen van Wateringen. Het peloton reed echter alleen maar verder weg en met die kâwe Oostenwind in m'n bek reed ik moederziel alleen de rit, ...Remi op de MTB.

Via Wateringseveld reden we naar 't Haantje en vervolgens richting Oude Leede en Berkel. Ik kreeg een stuk onverharde weg voor m'n kiezen van een km of 3 en het was mistig. Plots rees er een gedaante op uit de mist. Er stond een vent met een camera en stempel in z'n hand, Hans de Jong. Ik kreeg de stempel pas nadat ik was vastgelegd op de gevoelige plaat. Meteen werd ik ook in gehaald door de B-categorie. Ik moest gaan afsnijden! Ik herinnerde me die pijl in Wateringen en besloot de kortste weg hier naar toe te nemen. (Onderweg eerst nog ff een stempel bij vd Burg opgepikt :-) Ik reed naar Wateringen maar mijn kortste weg was toch niet zo kort. Precies bij de pijl in Wateringen  zag ik de B-categorie voor me dus mijn kortste weg was langer dan de officiële route!

Holtkamp stond nog steeds op dezelfde plek en ook wij moesten er weer overheen. Hij zag er wat kouwelijk uit! "Vos" Mulder zat lekker in het zonnetje bij de kantine en gaf me kaartje 16. Nou, veel punten zal ik niet hebben over gehouden.

Volgende week nog een keertje bij Trias en de week erop misschien weer een keer bij de Spartaan proberen...

Keek op de Week

Door: Fast Eddy

Het was afgelopen week redelijk zomerweer dus er is aardig wat km’s gemaakt doordeweeks. Vrijdagmiddag een heerlijke standwandeling in Rockanje en ik was geheel klaar voor het weekend: 1 veldrit in Numansdorp en 1 vossenjacht bij Barrhopoort te Barendrecht. Zaterdagmorgen regende het en ik zou dus maar niet op de fiets naar Numansdorp gaan. Echter het werd weer snel droog en besloot toch maar om met de crossert te gaan, vies word je toch. In de polder was het behoorlijk smerig en die pleurisboeren ruimen echt niks op, ik weet wel iemand die terug moet naar Angola die er een mooi melkertbaantje aan over kan houden. 

Onderweg kwam ik al een concurrent met de auto tegen waarmee ik ff optrok, scheelt weer wat inzet. Op het parkoers aangekomen, de banaan, was men al redelijk klaar en ging gelijk richting het “strand” om te kijken hoe hoog het water stond. Om 12.00uur is het water op z’n hoogste stand en er bleef niet veel meer over om “droog” te rijden. Met inrijden bleek het strand van 1 meter breed redelijk tot goed te berijden en putte hier moed uit, ik ben niet zo’n loper. Een paar ronde’s ingereden, de bandjes wat af laten lopen en ik was er klaar voor. Op punten in de startrij en ik stond dus op de laatste rij. Alsof ze weggeschoten werden zo hard reden ze weg bij de start en ik dacht: ze moeten nog 40minuten ik kom ze wel tegen, dus niet. Uiteindelijk 17^e geworden en als ik op de eerste rij had kunnen staan loopt alles anders en eindig je gewoon top 10. Na afloop nog ff de jaarlijkse lootjes kopen voor 50 eurocent en ik had 3 zakken van zeker 5 kg aan suikerwaar te pakken en een poloshirt. Waar moet ik dit in hemelsnaam laten, die 15 kg. Wie niet sterk is moet slim zijn en ff een ruilhandel gepleegd wat 5kg scheelde en een mooie wintermuts opleverde. Met 10 suikergoed op huus an en snel douchen en naar de voetbal voor de 2^e en 3^e helft. Gelukkig was de 2^e helft goed om aan te zien en de 3^e helft is atijd een makkie, gewoon je vol laten lopen tot je naar huis moet. 

Thuis wachtte een kip in braadzak en heb lekker in de bank liggen pitten en werd wreed wakker toen ik hoorde wat m’n kluppie voor uitslag had gescoord 0-1 met 2 meter buitenspel. ’s Nachts haast niet geslapen hiervan en de vossenjacht stond alweer op het programma. Eten ging natuurlijk haast niet, een droge strot van die 3e helft en licht gevoel in m’n hoofd. De tas gepakt en hup naar Barendrecht, omgekleed en ja hoor groene touwtjes, altijd makkelijk als je kleurenblind ben en er nog bladeren aan de bomen zitten. 

Voorin blijven was het advies en al gauw hadden we de eerste emmel te pakken. Stukje door Barendrecht richting Heinenoordtunnel, stukje park en richting Poortugaal over het terrein van de psychiatrische inrichting. Er werd niemand opgepakt en dus weer terug naar Rhoon, langs het kasteel en via Distripark naar de Charloise Lagedijk waar emmel 2 en even verder emmel 3 tegenkwamen. Helaas was de groep nog steeds ong. 15 man en er werd geprobeerd deze uit elkaar te rijden, maar lukte niet. De vos was verstopt in een labyrint/doolhof en ik hoopte dat deze er buiten stond om de volledige 50 punten te pakken. Helaas…….. hoeveelste ik geworden ben weet ik niet maar geen eerste geloof ik. Volgende week beter?